Charlotte Dumas
“Wij gebruiken constant ons verstand dat ons instinct en onze intuïtie tegenhoudt. Het mooie van dierportretten is dat je er zo ongebreideld je eigen emoties in kunt laten weerspiegelen.” De series die fotograaf Charlotte Dumas (Vlaardingen, 1977) maakt van tijgers, wolven, paarden en honden zijn dan ook meer een metafoor voor voelen, dan voor denken.In het werk van Dumas staan met name dieren centraal waar de mens een bijzondere relatie mee heeft. Dieren die als huisdier worden gehouden en dieren die, in reservaten of dierentuinen, in gevangenschap leven.
Dumas is geïnteresseerd in de ambivalente relatie tussen mens en dier. Wat betekenen dieren in de huidige maatschappij voor de mens? Waar staan ze symbool voor? Hoe verhouden emotionele aspecten als vertedering zich tot praktische elementen als consumptie?
Met haar fotografie wil Dumas het karakter van een dier blootleggen. De periode voorafgaand aan het daadwerkelijke moment waarop ze de foto maakt is om die reden van groot belang. Het observeren, het vertrouwd raken met de dieren en de omgeving, haar ervaring tijdens het verblijf bij die dieren en de periode aan voorbereiding geven volgens Dumas het gewicht aan het werk. “Als ik alleen maar even naar de dierentuin zou gaan om snel een fotootje te klikken, zou dat best een mooie foto kunnen zijn, maar het is dan toch meer een esthetisch plaatje.” Snel een foto maken is er voor Dumas niet bij: ze maakt tussen de zes à negen foto’s per jaar.
Kenmerkend voor de band die Dumas met haar geportretteerden opbouwt, is de manier waarop ze te werk gaat als ze in Palermo zwerfhonden fotografeert (Heart Shaped Hole). De zwerfhond die ze volgt, laat ze de route en het tempo bepalen. Als de hond voor een café gaat liggen, neemt zij daar een kopje koffie.
Dumas volgde haar opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie (1996-2000) en de Rijksakademie van beeldende kunsten (2000-2001), beide in Amsterdam. Vanaf 2012 maakt Dumas naast fotografisch werk ook films. Haar werk werd geëxposeerd in De Pont (Tilburg), Galerie Paul Andriesse (Amsterdam), FOAM (Amsterdam) en Julie Saul Gallery (New York).
Volgende kunstenaar: Walter Stokman
Walter Stokman (1966) studeerde aan de kunstacademies van Rotterdam en Breda. Hij debuteerde in 1994 met zijn documentaire zoektocht naar Sly Stone. Sindsdien maakt hij documentaires en werkt hij tevens als freelancer voor verschillende programma's van voornamelijk de VPRO. Zijn documentaires worden vertoond op festivals over de hele wereld en hebben verschillende prijzen gewonnen zoals in Berlijn en New York ('Bases on a True Story', 2005) en in Venetië ('Scena del Crimine', 2010). Stokman verwierf bekendheid met 'ASH World Wide Suicide' (2002). Voor deze film ontving hij een Gouden Kalf. Hij won in 2006 het Gouden Beeld voor zijn film 'Beautiful in Beaufort Wes'. Recenter werk in 'Dirty Window' (2012) en zijn 'Teledoc Adelborsten' (2014).
