Mounira Al Solh

Een voorbeeld daarvan is het werk The Sea Is a Stereo (2007-2015). In Al Solh’s geboortestad Beiroet zwemt haar vader dagelijks in zee, samen met een aantal andere mannen. Het zwemmen is een kort intermezzo: ze warmen op, gaan de zee in en laten hun lichamen opdrogen in de zon. Al Solh ziet dit dagelijkse ritueel als een manier waarop de mannen elke dag emigreren, zonder hun eigen land te verlaten. Zelf studeert ze in die periode in Nederland en ziet een overeenkomst tussen dit zwemmen en hoe zij zich op dat moment voelt, als buitenlandse student in Nederland. In beide situaties is er sprake van mensen die niet op hun plek zijn, maar toch volledig door die plek omgeven worden. Al Solh interviewt de mannen over hun leven, werk en ideeën. Ze vervangt uiteindelijk hun stemmen voor die van haar. Hoewel er daardoor aan de antwoorden niks verandert, krijgt het werk een speelser en haast fictief karakter: degene die spreekt is niet degene die je hoort. Door haar eigen stem te verbinden aan de wereld en mogelijkheden van de mannen, kan ze haar wens om hetzelfde te mogen doen als hen toe-eigenen. Een idee dat past bij haar verlangen deel uit te maken van de zwemgroep, of zelfs, om in hun plaats op het strand te zijn. De realiteit krijgt in The Sea Is a Stereo deels een fictief narratief.

Het optekenen van persoonlijkheden gebeurt letterlijk I Strongly Believe in Our Right to Be Frivolous. Al Solh vangt in 2012 aan met dit werk, als veel Syriërs vanwege de Syrische Oorlog naar Beiroet vluchten, waar Al Solh op dat moment woonachtig is. Tijdens persoonlijke gesprekken met deze politieke vluchtelingen legt ze hen vast in woord en beeld. Aan I Strongly Believe in Our Right to Be Frivolous zijn na verloop van tijd ook verhalen toegevoegd van migranten die van het Midden-Oosten in bijvoorbeeld de Verenigde Staten of Europa terecht zijn gekomen. Al Solh legt hun gezichten en geschiedenissen vast op geel lijntjespapier: een verwijzing naar de bureaucratische procedures die politieke vluchtelingen moeten doorlopen. Het werk is een visuele vertaling van het belang van orale geschiedenissen in de Arabische cultuur in het bijzonder, en de waarde van overdracht en zichtbaarheid in het algemeen.

Mounira al Solh studeerde schilderkunst aan de Libanese Universiteit van Beiroet (1998-2001) en beeldende kunst aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam (2003-2006). In 2007-2008 verbleef ze aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Werk van Al Solh werd onder meer getoond in The Art Institute of Chicago, KW Institute for Contemporary Art (Berlijn), het Van Abbemuseum (Eindhoven) en tijdens dOCUMENTA 14 (Kassel)