Femmy Otten

‘Toen ik een fresco van [de Italiaanse Renaissanceschilder] Fra Angelico zag moest ik aan [de outsider artist] Henry Darger denken, die mate van detaillering herken ik heel erg, hij is zo op de vierkante millimeter bezig, daaruit spreekt een eigenaardige devotie, een bijna autistische bevlogenheid’, zegt Otten in een interview met Hanne Hagenaars voor Mister Motley. ‘Ik herken dat, dat is waar ik altijd naar op zoek ben, korte momenten dat het helemaal klopt, dat het goed komt in je werk. Een bestemd gevoel. Bij het uitvoeren ben ik heel langzaam aan het zoeken naar die precieze vorm. Totale toewijding, daar gaat het ook om. Heeft met vergetelheid te maken, die roes waarbij je in een soort hypnotiserende toestand komt. Een roes in alle stilte en concentratie.’

Als Otten over haar maakproces praat, klinkt in al die toewijding haast iets devoots door. Bijvoorbeeld in de zoektocht naar de precieze vorm en het verlangen om, zoals ze het noemt, ‘de dingen heel te maken’. Haar manier van werken is erg arbeidsintensief en ambachtelijk: ze schaaft en schildert urenlang aan een werk. Die tijd is nodig om het persoonlijke waaruit het werk ontspruit te kunnen sublimeren. Niet verwonderlijk dat Otten zich aangetrokken voelt tot de films en ideeën van de Russische regisseur Andrej Tarkovski. Tarkovski beschreef zijn manier van werken als ‘sculpting in time’. Iets moet zich uitrollen in de tijd, de weg ernaar toe is geen rechte lijn: iets dat niet alleen tot uiting komt in Ottens werkwijze, maar soms zelfs terug te vinden is in de titels van haar werken, zoals I Always Make A Detour to See it (2012).

Ottens geschilderde en gebeeldhouwde portretten doen niet zelden wat klassiek en archaïsch aan. Gelijkenissen met Etruskische kunst of de schilderingen van Fra Angelico lijken nooit ver weg. Otten vermengt echter uiteenlopende perspectieven en voegt nieuwe dimensies toe. Zo combineert ze direct op de wand geschilderde elementen met gipsen reliëfs en gebeeldhouwde stukken lindehout. Een gelaagdheid die soms zelfs verontrust. Bijvoorbeeld als ze het gips dat tijdens het maken van het werk is afgebrokkeld op de grond laat liggen. Of als een geschaafde wang in een devoot gelaat blijk geeft van het hout waaruit het gesneden is, zoals bij Yellow Minutes (2012). Otten: ‘Het is de schoonheid die ik gebruik om je überhaupt naar het beeld te doen kijken, maar daarna moet het een heel meerlagig verhaal vertellen, waarin het ook heel zwart is, […] dat je het ook zo kan verliezen, waarin je dat eigenlijk voelt.’

Otten studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag (1999-2004), het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent (2009-2010) en aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam (2010-2012). Haar werk was onder meer te zien in het Drents Museum (Assen), De Ketelfactory (Schiedam), Galerie Fons Welters (Amsterdam) en het Fries Museum (Leeuwarden).