Erik van Lieshout
Erik van Lieshouts (Deurne, 1968) oeuvre bestaat uit tekeningen, collages, foto’s en videowerken. Daarnaast maakt Van Lieshout multimediale installaties waarin hij deze verschillende uitingsvormen met elkaar combineert.Van Lieshout is op zoek naar hoe kunst het beste werkt. Hij wil confronteren en het moment opzoeken waar het mis kan gaan: dan staat er iets op het spel.
“Om duidelijk te maken wie ik ben, moet ik alles geven.” Van Lieshouts werk is radicaal persoonlijk. Hij is zelf ook altijd aanwezig in zijn videowerk: pratend met anderen, tegen de camera of in zichzelf. Grote thema’s als politiek, respect, liefde en dood benadert hij vanuit een context waar hij zelf onderdeel van is of zichzelf onderdeel van maakt. Hij onderzoekt een gemeenschap, idee of context van binnenuit: door met de mensen te praten en er zelf op te reflecteren.
Die manier van werken is zichtbaar in de winkel die Van Lieshout opende in het Rotterdamse winkelcentrum Zuidplein. Bezoekers konden er schroeven kopen, of een pan, maar de winkel fungeerde eveneens als filmset. Opnames tonen hoe aan de wand een vel papier hangt met daarop de tekst “This is so utopian. What can I do?” Voor de Manifesta 10 bouwde Van Lieshout kattenverblijven in de krochten van de Hermitage in Sint Petersburg. De ongeveer honderd katten die daar wonen zijn een erfenis van tsarina Elisabeth, dochter van Peter de Grote, die in de achttiende eeuw katten liet aanrukken voor het bestrijden van ongedierte in het toenmalige paleis.
The Basement, zo luidt de titel van dit videowerk, is een psychedelisch document waarin we zien hoe Van Lieshout krabpalen in elkaar zet en kattenhokjes bouwt, en dat alles terwijl de katten hem stoïcijns aankijken en hij de, alleen Russisch sprekende, kattenverzorgsters, probeert uit te leggen wat hij doet: “Andy Warhol. Joseph Beuys, Leonardo da Vinci, Rembrandt. I make a thing for the cat. Miauw miauw. Cat!”
Van Lieshouts videowerk houdt het midden tussen een documentaire en egodocument. Het zijn bewust chaotische montages waarin gesprekken zijn verknipt en afgewisseld worden met collages, tekeningen en teksten. Zijn werk heeft hetzelfde razendsnelle tempo als Van Lieshouts denken en spreken: alles wordt voortgestuwd door zijn ogenschijnlijk tomeloze energie, een wervelwind aan ideeën en een bijzonder gevoel voor humor en absurdisme.
Van Lieshout doorliep de Academie voor Kunst en Vormgeving ‘s-Hertogenbosch (1987-1990) en studeerde aan De Ateliers (1990-1992). Zijn werk was te zien in Museum Boijmans Van Beuningen (Rotterdam), Museum Ludwig (Keulen) en maakte deel uit van de Manifesta 10 in Sint Petersburg en de Thessaloniki Biënnale in respectievelijk 2014 en 2015.
Volgende kunstenaar: Pieter Verhoeff
Voor de serie Hollandse Meesters maakte Pieter Verhoeff twee portretten. Van Erik van Lieshout en Teun Hocks.
Hij begon na de filmacademie, eind jaren zestig van de vorige eeuw, met het maken van filmportretten en een dramaserie voor de IKOR-televisie.Daarna, van 1970 to 1980, regisseerde hij veel documentaires (zoals ‘In het voetspoor van Athanasius Kircher”, ‘Culemborg Bijvoorbeeld’, ‘Droomland’ en ‘De hoogovenstaking’), werkte mee aan “Het gat van Nederland’ en zogenaamde docudrama’s (w.o. ‘Rudy Schokker huilt niet meer’ en ‘De katvanger’) voor de VPRO-televisie. Tussendoor realiseerde hij zijn eerste korte speelfilm (‘Grote Klaas en Kleine Klaas’). In 1979 kwam zijn eerste speelfilm uit (‘Het teken van het beest’). Hij schreef (mee) en regisseerde vervolgens, onderbroken door het maken van documentaires en televisiedrama (o.a. ‘De Vuurtoren’) en absurdistische series (‘Jiskefet’ en ‘Radio Bergeijk-TV’ nog een zevental lange speelfilms (b.v. ‘Nynke’ en ‘De brief voor de koning’). Vanaf 2009 tot nu: vooral portretten van kunstenaars, een kleuterserie ‘Sien van Sellingen’. Sinds 2010 is hij druk in de weer (als co-scenarist en –regisseur) met de internationale coproductie ‘Tokyo Trial’, een 4-delige serie voor Netflix en een speelfilm voor Benelux-distributie. Geplande release (augustus 2016). Hij heeft aardig wat prijzen gewonnen, waaronder, in Nederland, de Nipkowschijf, een Beeld en Geluid Award en een paar Gouden Kalveren.
