Charlotte Schleiffert
In het universum van Charlotte Schleiffert (Tilburg, 1967) staan hybride wezens centraal. In haar figuren komen verschillende werelden, stijlen en seksen samen.Op de plek waar je als kijker een hoofd verwacht bevindt zich een dierenschedel of een exotisch masker. De kleding is al even divers, van uitheemse klederdracht tot futuristische uniformen, bontmantels en strak gesneden maatpakken. Cowboylaarzen, roze pumps of slippers aan de voeten en in de hand diverse attributen: speren, geweren, een kittige handtasje of een valk. Vaak is het voor de kijker niet uit te maken of het een man of een vrouw betreft.
Deze figuren beeldt Schleiffert overwegend af op groot formaat zodat ze meer dan levensgroot zijn. Haar materiaalgebruik is divers, van krijt tot verf en van nepbont tot aluminiumfolie. Schleiffert werkt aan de hand van beeldsamenstellingen. Deze collages dienen als uitgangspunt voor een tekening of schilderij. Natekenen is voor Schleiffert van belang omdat ze, naar eigen zeggen, op die manier niet alles verzint.
In Schleifferts oeuvre spelen thema’s als onderdrukking, vrijheid, macht en sekse een centrale rol. Door een mix te maken van verschillende stijlen, tijden en plekken roept Schleifferts werk de vraag naar tolerantie in het leven: haar mogelijke figuren spreiden een verlangen tentoon naar wat mogelijk zou moeten kunnen zijn. Schleiffert: “Mijn figuren zijn niet altijd even happy met hun leven en dromen van een alternatief.”
Behalve tekeningen en schilderijen maakt Schleiffert ook installaties en sculpturen. Ze studeerde aan de Academie voor Kunst en Vormgeving in ‘s-Hertogenbosch (1985-1990) en aan De Ateliers (1990-1992). In 1999 won Schleiffert de Prix de Rome. Haar werk werd geëxposeerd in onder andere Heden (Den Haag), Museum Het Domein (Sittard) en CBK Drenthe (Assen).
Volgende kunstenaar: Sonia Herman Dolz
Sonia Herman Dolz (Madrid, 1962) is documentairemaakster. Op driejarige leeftijd verhuisde ze met haar Spaanse moeder en Tsjechisch/Peruaanse vader naar Rotterdam. Haar eerste lange documentaire ‘Romance de Valentía’ (1993), over de kunst van het stierenvechten, betekende haar doorbraak in binnen- en buitenland. Over haar moeder, beeldend kunstenares Dora Dolz, maakte ze in 2006 de documentaire ‘Portrait of Dora Dolz’. De meeste van haar films hebben een kunstdiscipline als onderwerp, zoals ‘Lágrimas Negras’ (1997) over de Cubaanse band La Vieja Trova Santiaguera en ‘The Master and His Pupil’ (2003) over dirigent Valery Gergiev. Haar films zijn veelmaals bekroond op internationale festivals alsook in Nederland met o.a. een Gouden Kalf. Herman Dolz ontving in 1999 de Pendrecht Cultuurprijs voor haar gehele oeuvre. In 2012 maakte zij de documentaire ‘De Balletmeesters’ , een unieke kijk achter de schermen bij Het Nationale Ballet.
In 2015 kwam ‘Conducting Boijmans’ uit, over het verzamelende museum door de ogen van directeur Sjarel Ex.
