Saskia Oldewolbers
Saskia Olde Wolbers (Breda, 1971) maakt wat je ‘fictieve documentaires’ zou kunnen noemen. Haar video’s tonen sciencefiction aandoende landschappen en interieurs terwijl een commentaarstem, traag en haast hypnotiserend, een verhaal vertelt.Deze verhalen vinden hun aanleiding in en zijn losjes gebaseerd op onder meer gebeurtenissen in het nieuws, vreemde wetenschappelijke feiten en psychologische aandoeningen.
In Placebo (2002) vertelt de voice-over: “I had heard of phantom doctors… roaming around hospitals. Charming but unqualified men dressed in white coats. Doing their imaginary rounds through endless corridors… sporting a name-badge with a fancy title… giving care behind cubicle curtains… dispensing the treatments they in fact needed themselves.” Olde Wolbers haalt de inspiratie voor dit werk uit een krantenbericht over een Franse man die zijn familie achttien jaar in de waan liet dat hij arts was in een ziekenhuis in Genève en die, toen de leugen uitkwam, zijn gezin vermoordde.
De gebouwen en werelden waarin Olde Wolbers’ video’s zich afspelen, bouwt ze met de hand en filmt ze onder water in een aquarium in haar atelier.
Haar maquettes bestaan onder andere uit delen van plastic flesjes, transparante visoliecapsules, muntverpakkingen en dobbers. Deze onderdelen bedekt ze vaak met een dikke laag verf die oplost wanneer hij in contact komt met water – hetgeen ertoe leidt dat de voorwerpen druipen en druppelen. Het zorgt in de eerdergenoemde scène uit Placebo voor een vertekend besef van ruimte en perspectief: van links naar rechts laten druppels verf los van de wand. Het doet denken aan de manier waarop de vloeistof beweegt in een lavalamp.
Olde Wolbers volgde een basisopleiding aan Central Saint Martins School of Art & Design in Londen (1989) en studeerde vervolgens aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam (1990-1994) en het Chelsea College of Art & Design in Londen (1996). Naast haar kunstenaarschap doceert Olde Wolbers aan Goldsmith University in Londen. Haar werk was te zien in onder meer Sammlung Goetz (München), Museum M Leuven, KRANENBURGH (Bergen) en Maureen Paley (Londen).
Volgende kunstenaar: Robert Oey
Robert Oey (1966) volgde de lerarenopleiding Engels en Geschiedenis aan de HvA en daarna Amerikanistiek en Geschiedenis aan de UvA. Hij werkte van 1993 als productieassistent bij de Britse regisseur Peter Greenaway. Ook werkte hij als locatiemanager bij films als Advocaat van de Hanen en Off-mineur. In 1995 kreeg Oey de opdracht om het scenario te schrijven voor een serie van documentaries over de jaren zestig; De eindeloze Jaren Zestig. In de jaren 1997-1999 werkte hij samen met filmmaker Hans Polak (VARA) aan uiteenlopende documentaires zoals Een tragisch Ingrijpen (gaat over de moord op Joodse onderduikers) en Ted de Turk (gaat over de tot levenslang veroordeelde Cevdet Yilmaz voor een zesvoudige moord).
In 1999 regisseerde Oey zijn eerste documentare Toxic (2000). Wonderland (2004), De Zwemmers (2006), Safety First (2008), De Leugen (2010), Gesneuveld (2012) en Today We buy an Airplane (2015) volgden.
