Bernard Heesen
Bernard Heesen (Leerdam, 1958) is glaskunstenaar. Glas is een mysterieus materiaal, bij hoge temperaturen is het zacht en kneedbaar, koud is het hard. “Waanzinnig mooi spul” en “vreselijk naar spul”: Heesen staat ambivalent tegenover glas. “Het komt maar zelden voor dat ik dingen maak die mooier uit de koeloven komen dan dat ze erin zijn gegaan.” Glas dat ‘af’ is – koud glas – heeft volgens Heesen een rare esthetiek. Bovendien kan het kapot. Heet glas daarentegen is heel anders: vloeibaar en beweeglijk.Sinds 1982 is Heesen werkzaam in De Oude Horn, een glasblazerij die in 1977 door zijn vader Willem Heesen is opgericht. Na hem enkele jaren te hebben geassisteerd bij het maakproces, kiest Bernard in 1986 zelf ook voor de glaskunst. Als glasblazer werkt hij samen met kunstenaars en ontwerpers als Andries Copier, Maria Roosen en Tony Cragg.
Voor zijn vrije werk laat Heesen zich inspireren door gravures uit negentiende-eeuwse encyclopedieën. Ze zijn voor hem al van jongs af aan een onuitputtelijke bron. Naar aanleiding van deze afbeeldingen creëert Heesen onder andere glazen varianten van stenen uit de oertijd en de reeks Encyclopedische gewrochten. Objecten uit de geschiedenis, vereeuwigd in glas, maar ontdaan van hun oorspronkelijke functie.
Hij speelt als het ware met het imago dat glas heeft – esthetisch en vooral te vinden in de toegepaste kunst – door de technische mogelijkheden en de grenzen van het glasblazen te onderzoeken. Zijn kelkglazen zijn bewust niet perfect recht, maar hellen een beetje – alsof ze zelf een slok teveel op hebben. Heesen wil dat zijn werk een beetje wringt, dat hij zelf ook niet precies weet wat hij ervan moet vinden.
Heesen studeerde architectuur aan de Technische Universiteit Delft (1977-1984). Werk van zijn hand is vertegenwoordigd in de collecties van het Stedelijk Museum Amsterdam, Rijksmuseum Twenthe (Enschede), Museum Boijmans Van Beuningen (Rotterdam) en het Gemeentemuseum Den Haag.
Volgende kunstenaar: Barbara Makkinga
