Roy Villevoye
Begin jaren 90 vindt er een verandering plaats in het werk van Roy Villevoye (Maastricht, 1960). In plaats van schilderijen, gaat hij installaties, sculpturen, foto’s en videowerk maken.In diezelfde periode brengt hij voor het eerst een bezoek aan de Asmat, een volk in Nieuw-Guinea. Vanaf dat moment speelt de uitwisseling tussen plekken, mensen en gebieden een prominente rol in zijn oeuvre. Villevoye: “Ik wil zicht krijgen op wie we zijn. Door te reizen en anderen te ontmoeten, met anderen kennis te maken, heb ik het gevoel dat inzicht dichterbij te brengen. […] Ik wil de ander ontmoeten in de hoop erachter te komen wie we zelf zijn.”
Een van de personen die regelmatig terugkeert in Villevoyes werk is Omomá. Hij is een van de inwoners van Tí, een kleine nederzetting in een afgelegen mangrovebos in Nieuw-Guinea. Villevoye onderhoudt een nauwe vriendschap met hem. In een levensecht, wassen beeld dat hij van Omomá maakt, laat Villevoye hem zijn pasgeboren dochter, eveneens gemaakt van was, vasthouden.
Villevoyes werk gaat over zijn relatie met de mensen op een bepaalde plek en komt tegelijkertijd voort uit die desbetreffende relatie. Exemplarisch hiervoor is het wassen beeld van Omomá: het komt voort uit Villevoyes relatie met hem, maar gaat er eveneens over doordat het verschil tussen beide culturen erin aanwezig is. In de Asmatcultuur gelooft men namelijk dat een beeld je ziel meeneemt. Of zoals Omomá het verwoordt in een videoboodschap aan Villevoye: “Ik had een droom vannacht. De geest van een voorouder vroeg aan mij: Omomá, waarom heb jij je ziel laten kopiëren en deze naar Nederland [mee] laten nemen? Dit is een taboe.”
Villevoye volgde zijn opleiding aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam (1979-1984), een instituut waaraan hij sinds 1999 als docent is verbonden. Tentoonstellingen van zijn werk vonden plaats in onder andere Museum Boijmans Van Beuningen (Rotterdam), FOAM (Amsterdam) en De Hallen Haarlem.
Volgende kunstenaar: Robert Oey
Robert Oey (1966) volgde de lerarenopleiding Engels en Geschiedenis aan de HvA en daarna Amerikanistiek en Geschiedenis aan de UvA. Hij werkte van 1993 als productieassistent bij de Britse regisseur Peter Greenaway. Ook werkte hij als locatiemanager bij films als Advocaat van de Hanen en Off-mineur. In 1995 kreeg Oey de opdracht om het scenario te schrijven voor een serie van documentaries over de jaren zestig; De eindeloze Jaren Zestig. In de jaren 1997-1999 werkte hij samen met filmmaker Hans Polak (VARA) aan uiteenlopende documentaires zoals Een tragisch Ingrijpen (gaat over de moord op Joodse onderduikers) en Ted de Turk (gaat over de tot levenslang veroordeelde Cevdet Yilmaz voor een zesvoudige moord).
In 1999 regisseerde Oey zijn eerste documentare Toxic (2000). Wonderland (2004), De Zwemmers (2006), Safety First (2008), De Leugen (2010), Gesneuveld (2012) en Today We buy an Airplane (2015) volgden.
